Şuan öyle duygu yüklüyüm ki yazıya ne başlık koyacağımı bile düşünemedim.
''Evlat'' kelimesi ilk defa bu kadar derinden içimi sızlattı belki de...
Çok şükür oğlumun keyfi yerinde, hatta belki şuanda yüzüyordur. :)
Sadece ilk defa böyle ayrı kaldığımız için ben çok duygusalım ve alışmaya çalışıyorum.
Dedesi oğlumu birkaç günlüğüne yazlığa götürdü.
Bana sorduğunda çok endişelenmiştim ama bir anda eşyalarını hazırlayıp zor da olsa onu gönderdik. :)
Normalde tüm yaz benimle beraber zaten yazlıkta oluyordu ama bu sene düğündü, misafirdi falan derken pek uzun süre kalamadık.
Eşimin işi ve yaptığımız programlar nedeniyle bizde gidemeyeceğimiz için onu bizimle İstanbul'un sıcağında yormak yerine arkadaşlarıyla oynasın, yüzsün, güneşlensin, tatil yapsın diye izin verdik.
Şaka gibi daha 3 yaşında ve bensiz tatilde. :))
Doğduğundan beri yarım günü geçmeyen ayrılığımızın şuan 2. günündeyiz ve oğlum olmadan herşey anlamsız.
Şimdiye kadar gözümden sakındığım için tedirginim.
Hayatımdaki herşey o kadar çok onun düzenine göre programlıymış ki gidince boşlukta kaldım, resmen afalladım. :)
(Fotoğraf gitmeden önceki gün bisiklet turundaki fotoğrafıydı. Yüzünden muzurluk akıyor kuzumun. :))
Gittiği ilk gün telefonlarımıza gelmedi ''beni almayın burdan'' diye. :) Telefondan çekip alacağımızı düşündü herhalde. :))
Şimdi dünden beri telefonlara o bakıyor ve alo demeden ''annecim nasılsın seni çok seviyoyum.'' demeye başladı.
Bıcır bıcır konuşup, denize, havuza gittiğini, amcasının aldığı oyuncakları, neler yiyip içtiğini anlatıyor.
En son ''aşkım, bebeğim, tatlım, hayatım.'' diyerek kapatıyor telefonu. :)
Yokluğunda daha bir şükrettim Allah'ıma bana böyle bir evlat nasip ettiği için.
Ve yaramazlıklarını görüp ''Allah sabır versin, iyi uğraşıyorsun?'' diyenlerin aksine benim için dünyadaki en uslu çocuk olduğunu ve hiç bir yaptığının bana dokunmadığını daha bir hissettim.
Şimdi sağ sağlim bana koşmasını bekliyorum.
Çok özledim....
0 yorum:
Yorum Gönder